Project “Gegoten Lood”
Dag 3
15 oktober 2010
Özkan Gölpinar in
gesprek met Nadette de Visser, Ayatollah Musa en
Sophie Ernst
Gezeten op een oosters tapijt verlicht door een veelarmige kandelaar interviewt Özkan
Gölpinar zijn drie sprekers. Zelf ooit correspondent
voor de Volkskrant en de Groene, werkt Gölpinar nu
als media-adviseur en kunstcriticus.
Özkan Gölpinar
Nadette
de Visser, schrijfster
van “Standplaats Jeruzalem”: “Het eerste slachtoffer van oorlog is de waarheid”.
Tijdens haar verblijf in Jeruzalem verkaste ze van West naar Oost, “om haar
perspectief in balans te brengen”. Nadette merkte dat
ze wel feiten kon weergeven, maar niet verhaal erachter. Ze wilde juist
verhalen verteller maar kon dat als journalist niet kwijt. Daarom zette ze de
tentoonstelling “Object and Conflict”op, waarmee ze aan de hand van 16
dagelijkse objecten 16 verhalen kon neerzetten. De
tentoonstelling was te zien in Amsterdam, Tel AVIV, Amman en Duitsland.
Nadette de Visser
Ayatollah Musa, van oorspong Afghaan uit de Hazara stam, opgegroeid in Rotterdam, accentloos Nederlands
sprekend: “Objectiviteit is niet mogelijk! “ Hij ging als fotojournalist werken
in Afghanistan, en kwam erachter dat de waarheid oneindig complex is. “De
meeste journalisten brengen de Lonely Planet van 1974 mee en denken dat ze geinformeerd
zijn over Afghanistan”.Om erachter te komen moest hij zich vele identiteiten
aanmeten, en werd bijna vermoord. “Er zijn geen taliban.
Waar is de homogeniteit van het dit land waar de geallieerden tegen zeggen te
strijden?” Hij creëerde een fonds voor achtergeblevenen zonder mannelijke
nabestaanden, en is bezig met het schrijven van een boek.
Ayatollah Musa
Sophie Ernst, blond, “gewitneusd”,
ging naar Pakistan om te verkennen waar ze hoorde als kunstenaars, het was een
zoektocht naar “belonging”. Ze kwam tot de ontdekking dat het
centrum van de kunst voor haar in Bombay zit. “In Nederland is de kunst heel
persoonlijk, in Bombay is die een reactie op de directe omgeving en de
politiek”. Met haar project “Home” probeert Sophie “de complexiteit te
bereiken”. Ze interviewt ontheemden (uit de Partition
War en vluchtelingen van de Nakba) over hun
voormalige thuis. Dat maakt verhalen los. Het huis projecteert zich tot een
maquette.
Sophie Ernst
Alledrie geïnterviewden, de interviewer incluis, lijken de werkelijkheid beter kwijt te kunnen in de kunst
dan in de journalistiek. Zouden ze niet beter een visie op de toekomst kunnen
neerleggen? Artikelen met visies op Nederland? Nadette: het gaat niet om het verleden maar om hoe je ermee omgaat. Je
persoonlijke geschiedenis is een verrijking. Ayatollah: “Mijn geschiedenis is vernietigd! Je weet pas waar je
naartoe wilt als je weet waar je vandaan komt. Ik probeer bij te dragen aan
mijn eigen geschiedenis”. Hij sluit af met het gedicht van Willem Kloos dat hem zeer na aan het hart ligt, het Sonnet V “Ik
ben een God in het diepst van mijn gedachten”:
Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten/En zit in 't binnenst van mijn
ziel ten troon Over mij zelf en 't al, naar rijksgeboôn/Van
eigen strijd en zege, uit eigen krachten.
En als een heir van donkerwilde machten /Joelt aan mij op en valt
terug, gevloôn Voor 't
heffen van mijn hand en heldere kroon/Ik ben een God in 't diepst van mijn
gedachten
—En tóch, zo eindloos
smacht ik soms om rond /Úw overdierb're
leên den arm te slaan
En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed /En trots en kalme glorie
te vergaan
Op úwe
lippen in een wilden vloed /Van kussen, waar 'k niet langer
woorden vond.
Tekst Sonja Zimmermann
Foto’s Karin van der Heijden
