Project “Gegoten Lood”
Dag 5
19 oktober 2010
From left to
right:
Tiny Kox senator, Greta Berlin USA, Roisin Bryce Ireland, Anja Meulenbelt,
Malainin Lakhai Western
Sahara, Yeela Raanan
Israel, Sonja Zimmerman and Ingrid Rollema, organizers of the event, Harry van Bommel Dutch parliament.
Four days full of
stories, presentations, films, inspiration, art, music, wonderful food and new
friendships and plans. A rich experience – it was amazing how different we all
were and how fast we had the feeling of having made new friends, working in
different parts of the world but sharing a vision of what this world should be
like. For Palestinians first of all, who deserve justice and freedom after so
many years of repression, but in the end, for everybody.
(Anja Meulenbelts weblog: http://anjameulenbelt.sp.nl/weblog)
Dag
vijf 19 oktober 2010
De eerste spreker is Malainin Lakhal
uit West Sahara.
Malainin
Lakhal: De West Saharanen zijn een heel klein volk(ruim 400.000) met een
nogal onbekende geschiedenis.
Van 1884 tot 1975 werden ze door Spanje geregeerd. Na het
wegvallen van Franco werden ze door Marokko ingelijfd en op één hoop gegooid
met Mauretanië. Tijdens de gewapende strijd door Polisario had het conflict enige zichtbaarheid maar nadat
de wapens zijn ingeleverd onder de belofte van
het krijgen van een eigen staat is de claim op effectuering van de
zelfbeschikking in de doofpot gegaan. West Sahara wordt als land erkend door
alle Afrikaanse staten maar niet door het merendeel van de UN lidstaten. Er zit
fosfaat in de grond en waarschijnlijk olie en gas. Er zijn rijke visgronden
(die oa, afgegraasd worden door schepen uit Nederland
o.a. Scheveningen). Marokko wil de grond maar niet de mensen. De reden dat wij
bij ‘Gegoten Lood’ ook een vertegenwoordiger uit West Sahara hebben uitgenodigd
is omdat wij sterk de indruk hebben dat de door Israël verworven kennis m.b.t.
de omsingeling van Gaza onverkort wordt toegepast op
de inwoners van West Sahara. Waar het Palestijnse conflict vooralsnog de media
haalt is het totale radiostilte over de omsingeling
van de kampen waar de Saharir in leven. Alleen in
Spanje is er nog duidelijke berichtgeving en worden mensen opgevangen. In
Marokko kan niet openlijk over deze politiek worden gesproken. Maar het
ommuurde kamp met buiten de muren nog een zone bezaaid met landmijnen herbergt
ruim 200.000 inwoners. Het kamp heeft politie, een eigen parlement en een goed
draaiende sociale infrastructuur. Het is een goed georganiseerde samenleving,
met scholen, culturele weken en een duidelijke plek voor de vrouw.
Malainin is voorzitter van de bond van
journalisten uit West Sahara en in die functie laat hij ook de grote
overeenkomsten zien tussen de belegering en ontwrichting van Gaza en de toepassing van deze tactiek op West Sahara.
Binnen de EU hebben zowel Israël als Marokko de status van
“Bevoorrechte” Staat. Dit heeft voordelen maar ook plichten o.a. dat
mensenrechten moeten worden gerespecteerd en dat een land b.v. geen politiek bedrijft
waardoor Internationaal recht wordt geschonden. Beide verplichtingen worden
door de staten met voeten getreden maar Europa spreekt deze staten daar niet op
aan. Volgens Malainin een gemiste kans. Malainin bevestigd wat Ludo de Brabander en Leon Wecke eerder stelden n.l. dat Staten, Ngo’s
en grote Internationale Organisaties zoals de VN zo groot, bureaucratisch en
onderling afhankelijk zijn geworden dat kleine bevolkingsgroepen als Palestijnen, Sahrawi en
vergelijkbare groepen niets te verwachten hebben van de internationale
Gemeenschap. Erger nog dat de Internationale Gemeenschap meedoet aan
onderdrukking en uitbuiting. Aan het einde van de koude oorlog heeft Kissinger zelfs Koning Hassan de tweede aangemoedigd om tot
annexatie over te gaan. In Europa ligt de zaak gevoelig. Frankrijk zal Marokko
altijd steunen en Spanje West Sahara. Er was in 1991 een onafhankelijk staat
beloofd met als eis: “stoppen met de vrijheidsstrijd en het inleveren van de
wapenen”. Helaas moeten we constateren dat het heel stil is geworden rond West
Sahara, De mensen zijn omsingeld door muren en gordels van landmijnen. Levens
komen niet tot bloei, rechten worden op alle niveaus geschonden zowel
nationaal, internationaal als humanitair. Gezien de parallel met de Palestijnse
zaak is het absoluut noodzakelijk dat de Internationale Gemeenschap deze
kwestie op de kaart zet.
Pierre Galand, senator uit België, is niet alleen
voorzitter van Europese actienetwerken voor West Sahara en Palestina, hij is
ook initiatiefnemer voor het Russell Tribunal on Palestine
(www.russelltribunalonpalestine.org).
Voorts hield hij zich actief bezig met de kwestie Oost Timor
dat inmiddels onafhankelijk van Indonesië is geworden.
Het Russell Tribunal
is door Betrand Russell opgericht om de oorlogsmisdaden
gepleegd tijdens de Vietnamoorlog te onderzoeken. Het
speelde een belangrijke rol bij het aan de kaak stellen daarvan en droeg bij
aan de aanzwellende kritiek op die oorlog.
De eerste sessie van het Russell Tribunal on Palestine
vond plaats in Barcelona in maart 2010, en bestudeerde de vraag of de relatie tussen Europese Unie en Israel
laakbare dimensies heeft
in termen van het Internationaal Recht. De tweede sessie van het
Tribunaal zal in november plaatsvinden in Londen en zal gewijd zijn aan de
mogelijke medeplichtigheid van bedrijven aan de Israelische
bezetting van Palestijns grondgebied. O.a. zal het Nederlandse Pensioenfonds voor
Zorg en Welzijn (PFZW) ter verantwoording worden geroepen wegens zijn
investeringen in 27 bedrijven die actief zijn in de illegale nederzettingen.
Pierre Galand houdt een brief op die gericht blijkt te zijn aan de voorzitter
van het pensioenfonds Hans Alders waarin deze wordt
uitgenodigd om bij het Tribunaal aanwezig te zijn en zich te verantwoorden. De brief wordt met een plechtig gebaar
overhandigd aan avondvoorzitter Sonja Zimmermann met
verzoek deze aangetekend te verzenden.
Medewerkster Virginie Vanhaeverbeke vertelt over de juryleden voor de sessie
in Londen: Corrigan Maguire, John Dugard, Ronald Kasrils, Michael Mansfield, José Antonio Martin Pallin, Cynthia McKinney, Aminata Traoré en Alice Walker.
Het Tribunaal zal zich verdiepen in bedrijven die diensten en infrastructuur
leveren die steun verlenen aan de nederzettingen en de bezetting van Palestijns
gebied. Ook banken die financiële diensten verlenen aan nederzettingen en nederzettingen-ondersteunende Israelische
banken zullen onder de loep genomen worden. Voorts bedrijven die in
nederzettingen zelf en industriële zones op de West Bank produceren, evenals Israelische bedrijven die vanuit die nederzettingen en
industriële zones producten exporteren en tenslotte buitenlandse bedrijven die
wapens en andere infrastructuur leveren waardoor de kolonisatie en
onderdrukking in stand blijft, evenals Israelische
bedrijven die wapens en andere repressieve hardware of kennis exporteren. Het
Tribunaal heeft veel geld nodig voor de Londense
sessie en de twee daarna geplande sessies in Zuid Afrika en New York, en het
publiek wordt aangespoord het Tribunaal financieel te steunen.
Pierre Galand
Greta
Berlin is organisator
van de Gaza Freedom Movement (http://gazafreedommovement.org). De gedachte aan
een vloot ontstond in 2006 toen Israel Gaza afsloot
en Libanon aanviel. Het idee kwam van Michael Sheik,
een activist uit Australië. “Als we hadden geweten dat het twee jaar zou duren
en een miljoen dollar zou kosten om twee kleine vissersbootjes naar Gaza te laten gaan dan weet ik niet of we eraan zouden zijn
begonnen”. Maar
in augustus en december 2008 zijn de boten vijf keer met succes de haven van Gaza binnengevaren en hebben ze er 130 mensen heen gebracht
en 38 Palestijnen vandaan genomen die visa hadden om
in het buitenland te gaan studeren. Het was een internationaal initiatief en er
waren uit heel Europa parlementariërs aan boord. “Israel
sprak wel dreigende taal, maar viel ons niet aan, uiteraard niet, want ze
hadden niet het recht ons tegen te houden omdat we door internationale wateren
naar Gaza voeren.” Sinds december 2008 is de
vloot drie maal geramd terwijl deze artsen naar Gaza
bracht om hulp te verlenen tijdens Israëls aanval op Gaza.
Twee weken later werd de SPIRIT OF HUMANITY gedwongen
terug te keren. Op 1 juli 2009 werden 21 passagiers gekidnapt en de boot gehijacked. “Toen realiseerden we ons dat we de volgende
keer met meer boten en meer hotemetoten en journalisten moesten komen.
Uiteindelijk gingen we in mei 2010 met zes boten en 650 opvarenden uit 42
landen op weg naar Gaza, het enige gebied ter wereld
dat niet bij zijn eigen haven en wateren kan”. Wat er daarna gebeurde is alom
bekend: op 31 mei werd de vloot overvallen, 9 passagiers kwamen om, en de
meesten liepen verwondingen op. Nu vragen mensen ons: “Ga je nog een keer,
zelfs na wat Israel het konvooi heeft aangedaan? “ Het antwoord is “ja, we gaan zeker weer, deze keer met 9 tot 12 boten uit
Ierland, het VK, België, Italië, Zwitserland, Griekenland, Zweden en
Noorwegen”. Greta Berlin hoopt dat Nederland samen
met België een boot zal willen sturen. Tenslotte
onderstreept ze dat de vloot NIET als doel heeft hulpgoederen te brengen. De
bevolking wil geen hulp maar rechten. Het enige doel is de illegale blokkade
van Gaza te breken. “We zullen net zo lang varen
totdat de wereld wakker wordt en Israels laat stoppen
met zijn oorlogsmisdaden tegen de burgers van Gaza!”
Greta Berlin
Tekst Sonja Zimmermann
Foto’s Anja Meulenbelt