Project Gegoten Lood #2

Brussel 2011

De tentoonstelling

Lezingenruimte

De ruimte voor lezing, debat en ontmoeting is bedekt met Oosterse tapijten. Ze ritmeren de gehele tentoonstellingsruimte en ruimtelijke refrein. De verwijzing naar het (Midden-) ‘Oosten’ is vrij ironisch omdat de tapijten gefabriceerd worden in West-Vlaanderen met als voornaamste exportlanden Saoudi-Arabië, Dubaj en Iran.

TodaysArt

Aan de rechterzijde van de ontmoetingsruimte treft men een interactieve installatie aan. De vloer is voorzien van een wereldkaart die de bezoeker activeert door ze te betreden. Via een motion tracking-apparatuur krijgt de bezoeker beelden te zien van de omwentelingen, revoluties van het betreffende continent waar die zich imaginair bevindt. De geprojecteerde beelden worden continu opgeladen via correspondenten op verschillende continenten.

Via de website www.archetypesofrevolution.com kan iedereen de foto uploaden die zijn protest beweging het best karakteriseert. Een interactieve wereldkaart toont alle beelden per continent.

(klik op de foto voor meer foto’s)

Harun Farocki

Aan de andere zijde wordt videowerk getoond van Harun Farocki (Videogramme Einer Revolution) en een documentaire rond Hoger Meinz die deel uitmaakte van de Rote Armee Fraktion. Opgeleid als kunstenaar begreep hij de onmogelijkheid om via kunst de wereld effectief te veranderen. Hij volgde, samen met Harun Farocki, film aan de Academie van Berlijn, maar besloot om de wereld te doen kantelen via harde en directe actie.

Wang Du

Wang Du (1956) groeide op in China tijdens de Culturele Revolutie, kunst ervaarde hij als het kopiëren en produceren van propaganda. Wegens controversiële artistieke en intellectuele activiteiten belandt hij in 1989 voor verschillende maanden in de gevangenis. Vanaf 1990 woont en werkt hij vanuit Frankrijk. De tentoonstelling ‘Disposable Reality’ in 2000 is nog steeds bepalend voor zijn huidig oeuvre en bevraagt media en beeldvorming. Hij onderzoekt de implicaties van de globalisatie op de informatiestroom en omschrijft deze als een post-realiteit.

‘Asharq Al-Aswat’ is een blow up van een papierprop en verwijst naar de overdaad of onmogelijkheid om de veelheid aan informatie te verwerken. Hij monumentaliseert het onvermogen tot begrip, empathie en problematiseert de communicatie.

(klik op de foto voor meer foto’s)

‘Image gratuite’ realiseerde hij gedurende enkele maanden in de Brusselse galerie Barionan-Francey. Het gehele werkproces was een publiek gegeven. Geïnteresseerden hadden de kans om de realisatie van de sculptuur bij te wonen. De basis zijn stills van televisiebeelden en verbeelden de tragische gebeurtenissen rond een politieagent in Manilla. Na het verliezen van zijn job zag hij geen andere oplossing dan de uiterst drastische weg om een bus te kapen opdat hij zijn werk terug zou krijgen.

Michelangelo Pistoletti

Michelangelo Pistoletto (1933) schreef in 1994 het manifest Progetto Arte, waarin hij een kunstproject schetste dat kan worden omschreven als een permanent gesprek met de wereld. Vanaf 1996 kreeg dit project een fysieke vertaling in Cittadellarte - een contaminatie van ‘cittadella’ (citadel) en ‘città dell’arte’ (stad van de kunst). ‘Citadel’ staat voor een gesloten ruimte die de kunst beschermt, terwijl ‘stad’ een metafoor is voor dynamiek en een complex van relaties met de wereld. Meer dan een plek, in Pistoletto’s geboorteststad Biella, gaat het om een nieuwe wijze van met cultuur, politiek en economie om te gaan. In twaalf ‘Uffizi’ (verwijzend naar het renaissancebegrip) wordt door kunstenaars gewerkt rond bepaalde maatschappelijke terreinen zoals politiek, economie, werk, productie, religie, kunst, educatie en communicatie. Iedere zomer krijgen jonge kunstenaars de kans om in Biella deel te nemen aan UNIDEE (universiteit van ideeën), een zomeruniversiteit annex ‘artists-in-residence’-programma.

(klik op de foto voor meer foto’s)

Ingrid Rollema

Ingrid Rollema (1953) studeerde beeldhouwkunst, volkerenrecht en kunstfilosofie. Als kunstenaar realiseerde ze verschillende opdrachten in de publieke ruimte en werkt ze onder meer aan PAIK, het ontwikkelen van presentaties over probleemgebieden in de wereld, en begeleidt het open atelier Khan Yunis voor getraumatiseerde kinderen in de Gaza. Haar artistieke overtuiging sluit aan bij de ‘esthetique relationelle’, in die zin dat haar kunstproductie gebaseerd is op een sociaal-politiek engagement waarbij diverse media en formats als lezingen, debatten of ontmoetingen onderdeel uitmaken van haar artistiek concept.

Vertrekpunt van de installatie Gegoten Lood/ Cast Lead is de morele verontwaardiging van de Wiki-leaks beelden die Amerikaanse soldaten tonen die vanuit een helikopter een groep Irakese burgers neerschieten en met in de herinnering de Operation Cast Lead, de militaire operatie van Israël in de Gazastrook eind 2008 begin 2009, besloot Ingrid Rollema een theatrale setting te bouwen die tegelijk een autonoom kunstwerk was als een discussieruimte.

(klik op de foto voor meer foto’s)

Farid Jafari Samarghandi

Farid Jafari Samarghandi (1980) werd na de Islamitische Revolutie geboren, en groeide op in het klimaat van nationalistisch neo-exotisme met ‘Oosterse’ remake waarbij Iran overspoeld werd met Egyptische, Turkse, Iraanse of Indische kopies van Hollywood block busters. Deze films zijn reenactments van Westerse verhalen en motieven. Morele en religieuze waarden zijn aangepast aan het plaatselijke publiek. In de post-production herwerkt Jafari fragmenten van films uit het Midden-Oosten en Hollywood. De video ‘the Power of Christ’ (2010) is een ironische juxtapositie van markante scènes uit 'The Exorsist' en zijn Turkse remake 'Seytan' met een sterk visueel en ritmisch resultaat.

Rabih Mroué

Rabih Mroué (1967) behoort tot de artistieke generatie die opgroeide na het (formele) eind van de Libanese oorlog in 1990. Zijn oeuvre is sterk beïnvloed door de conflicten in zijn land en het Midden-Oosten met problematische thema’s als de constructie van identiteit, geschiedschrijving, herinnering en uitsluiting. Binnen deze context kan het werk van Mroué gezien worden als een permanente bevraging over de artistieke verantwoordelijkheid en positionering, zowel binnen een artistiek als politiek kader.

I, the Undersigned uit 2007 betreft een muurtekst en een videofilm op twee monitoren. Het onderste beeld toont Mroué’s onbewogen gezicht, het geluid komt van een monotone stem die een reeks van verontschuldigingen reciteert in de Arabische taal. De vertaling ervan leest men in de bovenste monitor. Mroué verontschuldigt zich persoonlijk in welke mate zijn gedrag heeft bijgedragen tot de voortduring van de Libanese Burgeroorlog. (video 4:10)

Steve Schepers

Steve Schepens (1979) werkt rond de problematiek van het beeld. Het probleem onder ogen zien om het vervolgens te kunnen aanpakken, is niet alleen de leus van de Anonieme Alcoholisten, deze opvatting ligt ook aan de basis van Schepens’ werk. Hij geeft uitdrukking aan de thematiek van zijn werk via in situ installaties, live en video-installaties. Elk nieuw project of tentoonstelling wordt ingebed in zijn huidig totaalconcept HORROR dat startte in 2003,een verwijzing naar zijn fascinatie voor oude griezelfilms waarin kartonnen of papier-maché decors gebruikt worden.

Voor Gegoten Lood # 2 realiseerde Schepens een nieuwe installatie. Zijn inpiratie komt voort uit zijn observaties van het dagdagelijkse leven in Oekraïne. Het werk sluit aan bij de vraag of wens van Rabih Mroué ‘The people are demanding’, wat willen mensen in feite? Zoals Naomi Campbell mensen omschreef als ‘levende reclamepanelen’ wordt er in Oekraïne reclame gemaakt voor het merk ‘Boss’. Merkwaardig is dat er geen effectieve verwijzing is naar deze merknaam, maar mensen lopen liever rond met een kleurig plastic zakje of een willekeurige merknaam dan ‘zonder logo’. ‘No Logo’ van Campbell gold als de bijbel van de andersglobalisten. Schepens gaat terug naar de wortels van een van de bekendste merknamen, namelijk de Griekse godin Nikè. De gevleugelde godin werd in het hellenistisch tijdperk vormgegeven met wapperende kledij. Schepens speelt hier op in en monteerde enkele plastiek zakjes aan de plaastersculptuur die in de lucht vliegen met behulp van ventilatoren. Hij verwijst naar holle frasen, (economische) zeepbellen.

Merlin Spie

Merlin Spie (1969) realiseert polyester sculpturen, tekeningen, installaties en voert performances uit waarbij ze extreme fysische uitdagingen aangaat. Merlin Spie begeeft zich op de rand van het ondraaglijke, om opnieuw draaglijk te kunnen maken. Zij verbeeldt in haast al haar werken de eenzaamheid en de noodzaak aan menselijk contact. Het aspect van verstikken en opnieuw kunnen ademen is een terugkerend gegeven in haar performance-installaties. De kunstenares zei ooit: ‘de dingen die ons leefbaar houden en moeten worden gekoesterd, worden vernietigd’. Door het verstikkende in zijn totaliteit in te ademen, kan er opnieuw energie vrijkomen.

Naast twee sculpturele installaties presenteert ze eveneens de video ‘Le silence des danses’ waarbij de kunstenares op een klein, mobiel platform in een ruimte lijkt te zweven. Ze voert enkele armbewegingen uit alsof ze een dans uitvoert. Plots werpt een immense waterstraal haar terug in de ruimte, waarop het ritueel terug van start gaat.

© Merlin Spie

Ief Spincemaille

Ief Spincemaille (1976) studeerde af als master in de Filosofie aan de KULeuven en studeerde Jazz, moderne muziek en muziek en technologie aan de L'aula de musica in Barcelona. Sinds 2006 werkt hij als onafhankelijke set designer en installatiekunstenaar. Sinds 2010 coördineert hij samen met Kurt d'Haeseleer de organisatie de Werktank, een productiehuis voor nieuwe en oude mediakunst.

‘Is the Great Bear a Loneley Bear’ valt te omschrijven als een eenpersoonscinema. In een verduisterde ruimte hangt een box in de hoogte die bereikbaar is via een ladder. Wanneer de toeschouwer het hoofd er in plaatst ziet deze zichzelf op een monitor en wordt geconfronteerd met achtergrondgeluid. Op het scherm verschijnt een persoon waar na verloop van tijd een spel van kijken, spreken en luisteren memem ontstaat. De kijker is echt, de acteur blijft virtueel en speelt een rol, desalniettemin ontstaat er een betrokkenheid tot elkaar, mogelijk zelfs een dialoog. De ruimte waar dit zich afspeelt, situeert zich tussen virtualiteit en werkelijkheid.

© Ief Spincemaille

Vadim Vosters

Vadim Vosters (1979) is gefascineerd door de onvatbaarheid van licht en de manier waarop dit onze waarneming en perceptie van de realiteit beïnvloedt. Hij kiest er voor om de manipulatie van de werkelijkheid zelf in handen te nemen. In eerste instantie leidde dit tot de enscenering van zijn schilderijen met eenvoudige lichtbronnen, vervolgens breidde hij dit uit tot een theatrale belichting van specifieke locaties en zelfs gehele stadsdelen. In de tentoonstelling zijn twee werken van hem aanwezig.

De fotoreeks ‘Libanon’ bestaat uit vijf foto’s met kapotgeschoten architectuur. Ondanks hun belichting in de halfverduisterde ruimte lijken ze van op afstand op kogelgaten in de wand.

Op de binnenkoer van De Markten realiseerde hij een nieuw en complex werk. Het wit vlak fungeert als een podium dat ’s avonds sterk belicht wordt door gerichte lichtbronnen. Hoewel het een wit vlak lijkt, ziet men door de schaduw die de passant op dit podium werpt een gedetailleerde kaart van Brussel. Zijn werk speelt in op de geestelijke ‘verlichting’ en de bewustwording van de eigen plaats in omgeving en zelfs het universum.

Foto’s Karin van der Heijden